Het Groninger Museum: Het Onbekende Rusland - Orientalistische Schilderkunst 1850-1920 - 19 december 2010 t/m 8 mei 2011 - Vasili Vereshchagin, Martiros Sarian, Andrej Adamovitsj Roller, Vasili Polenov, Pavel Koeznetsov, Jevgeni Lansere e.v.a.

GRONINGER MUSEUM TOONT HET ONBEKENDE RUSLAND

Diversiteit van tentoonstelling is meer dan alleen maar kunst

Groningen is een regionale stad
met een hoofdstedelijk museum. 1)

Detail uit Martiros Sarians' werk
'Aragat' ( 1925 )

Zonder vertraging brengt de trein ons vandaag door een met sneeuw bedekt landschap van Delfzijl naar Groningen. Dit in tegenstelling tot elders in het land, waar hevige buien voor de nodige problemen zorgen. Zo meldt het nieuws dat het centraalstation Utrecht kampt met een ernstige storing, luchthaven Schiphol te maken heeft met hetzij vertraagde of zelfs geheel geannuleerde vluchten en er op een aantal van de snelwegen kilometers lange files ontstaan.
Zelf vinden we het toch wel echt iets hebben. Passend bij hetgeen waarnaar we onderweg zijn, de Russische tentoonstelling in het Groninger Museum.

Dat de weersomstandigheden wel degelijk van invloed zijn, blijkt aan het begin van de persbijeenkomst die wordt ingeleid door Josee Selbach, hoofd public relations en communicatie. Ze laat aan de aanwezige internationale pers weten dat er nogal een aantal mensen is gestrand. Daaronder bevinden zich ook de eregasten Alessandro en Fransesco Mendini die vanaf het vliegveld bij Milaan hebben laten weten dat ze hopen om in ieder geval morgen aanwezig te kunnen zijn bij de dan plaatsvindende officiële opening van het zo schitterend gerevitaliseerde museum.

Wanneer Josee Selbach het woord geeft aan algemeen directeur Kees van Twist, gaat ook hij nog kort in op het winterweer en de nadelige gevolgen ervan. Zo meldt hij dat er in goed overleg is besloten om de vlucht van Olga Borodina, de Russische operadiva die morgen de opening luister bij zal zetten met een groots optreden in de Stadsschouwburg, om te boeken naar Düsseldorf. Hij besluit met zijn gehoor voor te houden dat ze reeds gasten hebben mogen verwelkomen uit Rusland, uit Armenië en van de Krim. "En als zij hun reis naar Groningen hebben kunnen volbrengen, dan zal het de anderen zeker ook gaan lukken", grapt hij.

'De tuinen van Tsjernomor' - Andrej Adamovitsj Roller ( 1842 )
© A.A.Bachroesjin - Centraal Theatermuseum Moskou

Vervolgens gaat hij iets nader in op de hoofdtentoonstelling 'Het Onbekende Rusland – Oriëntalistische Schilderkunst 1850-1920', zoals die vanaf 19 december 2010 tot en met 8 mei 2011 te zien zal zijn. Kees van Twist begint met een opmerking die hij na het bekend worden van deze tentoonstelling van iemand kreeg te horen. "Alweer Rusland?" En hoe hij daarop toen had geantwoord met: "Ja, en u bent nog lang niet van ons af, want er volgt nog een hele reeks aan Russische tentoonstellingen."
Over de huidige zegt hij dat die niet louter over Rusland gaat, maar over al die nieuwe jonge staten die er zijn ontstaan na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Staten met hun eigen musea die er ontzettend trots op zijn om hun kunst hier in Groningen te mogen tonen.
Hierbij verder nog aangevend dat deze tentoonstelling zowel letterlijk als figuurlijk datgene doet waar een museum, in zijn ogen, ook voor behoort te staan: het brengen van nieuwe vergezichten en het tonen van nieuwe horizonten. "Het doet dat door u te laten kennismaken met een diversiteit aan culturen en landen in het oosten van Europa, daar waar de grens ligt tussen ons werelddeel en Azië."
Opvallend is ook de 'veelkeurigheid' van de kunst zoals die is bijeengebracht. Niet alleen kenmerkend voor de diverse culturen die aan bod komen, maar ook nog eens naadloos aansluitend op hetgeen waar het Groninger Museum zelf voor staat. Volgens Kees van Twist past 'Het Onbekende Rusland' dan ook volledig binnen de zienswijze van het Groninger Museum. Hij zegt hier verder over: "Het staat in onze missie dat we mensen willen uitdagen, verwonderen en verbazen en ik denk dat deze tentoonstelling dat bij uitstek doet door de kunst die wordt getoond en de geschiedenis die het brengt. Ik noem in deze de prachtige foto's uit het Etnografisch Museum in Moskou. Hiermee is de diversiteit van deze expositie meer dan alleen maar kunst, het vertelt een verhaal en het gaat ergens over."

Detail uit Sergej Svitoslavski's werk
'Oosters markttafereel' -ongedateerd

Aan het slot zijn er woorden van dank richting al diegenen zonder wie een grote tentoonstelling als deze schier onmogelijk zou zijn. Maar alvorens hij hen noemt, richt hij het woord tot zijn collega's uit al de landen die hier gezamenlijk 'Het Onbekende Rusland' vormgeven en zonder wiens inzet ze dit niet hadden kunnen doen.
Lovende woorden zijn er richting het Fonds Kunst en Economie – voortgekomen uit de samenwerking tussen het VNO/NCW en het Groninger Museum – gesteund door SSN, dat zich volledig inzet voor de stimulering van de economie in het Noorden. Iets waaraan het museum eveneens een niet geringe bijdrage levert.

Van Twist stelt dan ook duidelijk dat cultuur niet gezien kan worden als franje van het tafelkleed, maar als een wezenlijk onderdeel van de maatschappij. Dat kunst en cultuur niet alleen staat voor de rijkdom van de samenleving, maar ook voor de economie daarvan.
Dank gaat eveneens uit naar de Gemeente Groningen, bedrijven als GasTerra en de Gasunie. Naar de mediapartners Dagblad van het Noorden en Avro.
Bijzonder verheugd is hij om te mogen aankondigen dat door de BankGiro Loterij is besloten om vanaf januari 2011 het contract met het Groninger Museum nog eens met 5 jaar te verlengen. Hiermee kan niet alleen de eigen collectie op peil worden gehouden, maar tevens zal het een versterking inhouden en kan er mooie kunst worden aangekocht.

Dan is de microfoon aan Inessa Kouteinikova, Russisch kunsthistorica en reeds geruime tijd woonachtig in Amsterdam. Als gastconservator van het Groninger Museum heeft zij bijna drie jaar aan dit project, dat zij zelf als een plezierige reis naar de Oriënt betitelt, meegewerkt.
Met de aan het Groninger Museum verbonden conservator Patty Wageman is zij verantwoordelijk voor de samenstelling van deze tentoonstelling

'Op de steppe' - Pavel Koeznetsov ( 1913 )
© Nationaal Tretjakov Museum Moskou

Kouteinikova: "Dat Rusland een land is dat zowel in Europa als in Azië ligt, weet iedereen. Het strekt zich uit van de Baltische Zee tot aan de Pacific. Rusland is echter niet alleen maar in geografische zin een land dat in beide werelddelen is gelegen. Ook de Russische cultuur is een bundeling van Europese en Aziatische elementen. Om dit te begrijpen moet u echter niet gaan zoeken op de vlaktes van Siberië ten oosten van de Oeral, maar zich wenden naar het zuiden. Naar Centraal Azië, de Kaukasus en de Krim. In cultureel opzicht ligt hier de grens, het draagvlak, tussen Europa en Azië.
Deze tentoonstelling vertelt het verhaal van de historische band tussen Rusland en zijn zuiderburen. Een band die werd gekenmerkt door toenadering en assimilatie, maar evenzeer door oorlogsgeweld en onderdrukking. Een haatliefde verhouding tussen Europa en Azië, die binnen de Russische context zo onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden.
Gezien het voorgaande is het niet verwonderlijk dat de werken zowel uit Rusland als ook uit de Oriënt komen. In totaal hebben zestien musea werken voor deze tentoonstelling beschikbaar gesteld. Musea uit Rusland, Oekraïne, Armenië en Oezbekistan. Van Russische zijde komt het merendeel ervan – zoals gebruikelijk bij Russische tentoonstellingen in het Groninger Museum – uit het Tretjakov Museum in Moskou. Maar ook een volstrekt onbekend renaissance museum in Tula heeft twee bijdragen geleverd.
Het belangrijkste museum buiten Rusland is het National Gallery of Armenia in Jerevan. En zonder twijfel is het meest exotische het Savitski Museum in Nukus, de hoofdstad van een onooglijk staatje dat middenin de Oezbeekse woestijn ligt en Karakalpakstan heet."

In het door haar geschreven artikel 'Het onbekende Oezbekistan', zoals dat valt te lezen in het uiterst informatieve Groninger Museum Magazine 02, gaat Inessa Koutenikova verder in op wat de 'verboden kunst uit de woestijn' is gaan heten. Op de unieke collectie van moderne kunst dat het Savitski Museum in Nukus wereldfaam bezorgde.

Na deze inleiding, vertelt ze iets meer over het tentoongestelde werk. Geeft ze aan dat het Russisch oriëntalisme in hoge mate verschilt aan het westerse, zoals we dat kennen uit Frankrijk en Engeland.
En inderdaad zullen we tijdens de later volgende rondleiding werkelijk geen enkel zinnelijk vrouwelijk naakt, dan wel weergaven van tot de verbeelding sprekende harems aantreffen. Het enige dat er misschien nog terloops aan zou kunnen doen denken is het schilderij van Vasili Vereshchagin: 'Verkoop van een slavenkind'. Echter Vereshchagin is veel meer ... De vraag kan dan ook worden gesteld of hij hier oriëntalist of inherent aan de Russische cultuur is.

Inessa Koutenikova verklaart deze veel grotere veelzijdigheid van het Russisch oriëntalisme met het daadwerkelijk aan de Oriënt grenzen van Rusland. En dat het derhalve werken zijn waarvan de oorsprong direct is verbonden met de wijze waarop de beeldend kunstenaar zelf kennisnam van die Oriënt. Zij het als reiziger, verslaggever, soldaat, banneling, immigrant of autochtoon. En niet, zoals de Europeanen, als buitenstaander.

Detail uit Vereshchagin zijn werk: ' Verkoop van een slavenkind' ( 1872 )

Ook verblijft de kunsthistorica iets langer bij het belangrijke geografisch aspect van het verhaal zoals dat hier wordt verteld, iets waaraan Kees van Twist eveneens al refereerde. Koutenikova geeft aan dat uit de geëxposeerde historische kaarten, van 1770 tot aan de jaren twintig van de vorige eeuw, duidelijk naar voren komt dat de expansie van het Russisch Rijk naar het zuiden niet zozeer een communistisch streven is geweest, maar juist plaatsvond in de tsarentijd.

Een voorbeeld van dat laatste is het allegorisch werk dat Vasili Smirnov maakte van tsarina Catharina de Grote en haar reizen naar nieuwe landen die zij heeft veroverd. Zoals de Krim in 1773. We zien hier hoe Jupiter en Peter de Grote van bovenaf kijken naar haar triomfantelijke processie.
Tot hoever de Russische expedities zich uitstrekten wordt al evenzeer duidelijk bij de tentoongestelde etnografische werken, afkomstig uit de collecties van het Etnografisch Museum in Sint Petersburg, en de eraan toegevoegde schetsen van Vereshchagin uit het Tretjakov Museum, waarmee een beeld wordt getoond van de Oezbeekse, Kirgizische, Armeense en Joodse bevolking van de Oriënt.

'Kabardijn. Jood. Twee zeilschepen. Bovenkant van houten
bouwwerk met galerij' - Schetsen Vasili Vereshchagin ( 1865 ) -
© Nationaal Tretjakov Museum Moskou. Rechts idem.

'Kazach in bontkleding en muts ( Bakisj )' - Schets.
Vasili Vereshchagin zijn begeleider op reis ( 1868 ).

Ongetwijfeld één van de hoogtepunten van deze tentoonstelling is het gigantische fresco van 7,5 meter lang, dat als titel 'Volkeren van Rusland' meekreeg. Hier, in Groningen, verbeeldt het de brug tussen oud en nieuw, noord en zuid, waarmee het tegemoetkomt aan het oorspronkelijk idee van de makers, die hiermee de culminatie wensten te verbeelden van de vermenging van culturen. Dit nu in het museum getoonde doek maakt er slechts een deel van uit. Echter hoe uniek de aanwezigheid van dit kunstwerk in Groningen op zich al is, wordt zonneklaar uit het het volgende. Bij het uitbreken van de Russische Revolutie verdween het in een depot. Nu is het speciaal gerestaureerd voor deze tentoonstelling en kan het na een periode van tachtig jaar voor het eerst weer aan een breed publiek worden getoond.
Het dateert uit 1913-1916, de periode waarin het bekende Kazan Station in Moskou werd gebouwd naar een ontwerp van de jonge ambitieuze Petersburgse architect Alexej Sjtsjoesev. Hierin was opgenomen om het gehele stationsinterieur oriëntalistisch te schilderen. In opdracht van de uiterst charismatische directievoorzitter, Nikolaj von Meck, begon een uit Sint Petersburg afkomstige kunstenaarsgroep aan een waar droomproject. Onder hen bevonden zich grote namen, als die van Nikolaj Rjorich, Alexandre Benois, Zinaida Serebrjkova, Ivan Bilibin en Jevgeni Lansere. Laatstgenoemde is de maker van het in Groningen geëxposeerde fresco, dat gezien kan worden als voorloper van het sociaal realisme.
Na de revolutie vertrok Lansere uit Sint Petersburg en vestigde zich in Dagestan, waar hij gedurende een drietal jaren de invloed onderging van het oriëntalisme. Een interesse die alleen nog maar verder toenam toen hij in 1920 reizen ondernam naar Turkije en Japan. Teruggekeerd op vaderlandse bodem vestigde hij zich in Georgië haar hoofdstad Tblisi, waar hij illustraties maakte bij 'Herinneringen uit de Kaukasus' van Leo Tolstoj. De grote schrijver die werd geboren en begraven in het al eerder genoemde Tula.

'Aan het Meer van Gennesaret' - Vasili Polenov( 1888 )
©Nationaal Tretjakov Museum Moskou.

Palestina is het meest zuidelijk gelegen gebied van de hier bijeengebrachte. Dit ondanks het feit dat het nooit op enigerlei wijze daadwerkelijk heeft toebehoord aan Rusland. Toch maakt het onlosmakelijk deel uit van het oriëntalisme. Een feit dat tot op de dag van vandaag nog altijd wordt aangehaald binnen de context van het hedendaags Midden-Oosten conflict. Een sprekend voorbeeld ervan is het door Edward W. Said geschreven boek 'Orientalism: Western Conceptions of the Orient'. Hierin stelt hij onomwonden vast dat het westerse oriëntalisme feitelijk als een halfmythische constructie dateert uit het eind van de achttiende eeuw, toen het leger van Napoleon Bonaparte de Levant binnenviel. En, dat het ongetwijfeld niet gezien kan worden als zijnde objectief en wetenschappelijk, maar slechts als voortgekomen uit het onderwerpen van volkeren door imperialistische westerse mogendheden. Waarmee het is verworden tot een stereotypering van hen die zij overheersten!
Kolonialiserende westerse machten. Ook ons eigen land heeft er ruimschoots een aandeel in gehad. Een sprekend voorbeeld van waartoe dit mede heeft geleid is terug te vinden in de bibliotheek van de Leidse universiteit dat over een collectie beschikt die teruggaat tot ver in de zeventiende eeuw en waarvan de westerse oriëntalistiek de ruggengraat is. En ook hier was de bedoeling duidelijk: naast de wens om het protestantisme te verbreiden, kende het een belang van politiek-strategische en commerciële aard. Hoe succesvol men vooral in het laatste was, blijkt uit het feit dat de toenmalige Republiek erin slaagde om als enige westerse natie voet aan wal te krijgen in Japan, waarbij men in het geheel niet schroomde om het verbreiden van de eigen geloofsovertuiging in te ruilen voor het geldelijk gewin dat deze lucratieve handel hen bracht.
Binnen de tegenwoordige studie oriëntalistiek aan de universiteit Leiden en elders neemt Japanologie dan ook nog altijd een niet onbelangrijke plaats in.

Religie speelde zeker wel een vooraanstaande rol binnen de interesse die door Russische oriëntalisten aan de dag werd gelegd voor het Heilige Land. Hiermee heeft het dan ook terecht een plaats gekregen op deze in velerlei opzicht aansprekende tentoonstelling in het Groninger Museum.
Al in het jaar 988 bekeerde Rusland zich tot het christendom en tot diep in de zeventiende eeuw kende het feitelijk ook alleen maar iconen als uiting van de schilderkunst. En wie heden ten dage een bezoek brengt aan Jeruzalem, zal onder de indruk geraken van de Maria Magdelanakerk, die tsaar Alexandre III bij zijn aantreden in 1881 op de Olijfberg heeft laten bouwen. Met zeven vergulde koepels herinnert de kerk aan een bouwstijl, die vooral in de zestiende en zeventiende eeuw opgang deed in het Russische Rijk.
Een tien jaar voor de voltooiïng van dit imposant godshuis in de Heilige Stad, zag in het vaderland de kunstenaarsgroep Peredvizjniki, met Ilya Repin als pleitbezorger, het licht. Allen waren zij begaan met het lot van het volk en stelden in hun aan de christelijke religie ontleende werken dan ook het lijden en verdraagzaamheid centraal. Dit leidde tot het sociaal realisme, dat een sprekende gelijkenis vertoont met Bijbelse thema's. Met dien verstande dat de plaats van Christus er wordt ingenomen door iemand als Lenin.
Samen met onder meer Vasili Polenov vervaardigde Ilya Repin in 1882 de iconstase van het kerkje van Abramtsevo, de plaats die zou uitgroeien tot de bakermat van de Russische Art Nouveau.

En zo belanden we via Repin, aan wie het Groninger Museum in 2001-2002 aandacht besteedde met de zeer succesvolle tentoonstelling 'Het Geheim van Rusland' bij Vasili Polenov, van wie al tijdens eerdere tentoonstellingen – 'Het Russisch Landschap' en ‘'Russische sprookjes, Volksverhalen en legenden' – in het museum werk was te bewonderen.
Nu is hij terug met werk dat is ondergebracht in de zaal waar de Bijbelse Oriënt aan de bezoeker wordt getoond. Rond 1880 ondernam Polenov namelijk twee voor hem zeer belangrijke reizen naar Palestina. Belangrijk omdat hij in die dagen werkte aan wat het grootste doek uit z'n gehele carrière zou worden, 'Christus en de Overspelige Vrouw'. Polenov maakte hiervoor in Palestina honderden schetsen van de gewone man. Daarnaast benutte hij het verblijf eveneens om schilderijen te maken van de interieurs en exterieurs van kerken in Jeruzalem en Joden bij de Klaagmuur.

Detail uit Vereschagin's werk 'Onverwachte aanval' ( 1871 )

Eén van de culminaties van deze tentoonstelling is het werk van de man die in Rusland gerekend wordt tot de giganten uit de negentiende eeuw, kunstenaar Vasili Vereshchagin.

Als soldaat vergezelde hij generaal Konstantin Petrowitsj von Kaufmann naar Turkestan en werd hierdoor ooggetuige van de gevolgen van tragische en triomfale veldtochten. Tijdens een verblijf in München legde hij deze geschiedenis vast op doek. De grote serie schilderijen waarin dit resulteerde en die de oorlog tonen in al zijn waanzin, werden echter niet door hem verkocht. In stilte bleef hij namelijk hopen dat de werken op een dag wel zouden worden aangekocht door tsaar Alexander II, maar de vorst toonde geen belangstelling. Bleef die misschien uit vanwege de zware kritiek die de schilder vanuit officiële kring kreeg te verduren? Omdat men toch veel liever de ogen sloot voor de hier getoonde wrede waarheid?

Detail uit Vereshchagin's werk
'Apotheose van de oorlog' ( 1871 )

Er kwam verandering in toen Pavel Tretjakov het werk aankocht voor de door hem geopende Tretjakov Galerie in Moskou, dat vanaf het prille begin door hemzelf was bedoeld als een openbaar museum voor vaderlandse schilderkunst. Maar niet louter de grote doeken. Ook bevonden er zich een vrij aanzienlijk aantal kleinere werken onder. Schilderijtjes van hoe Vasili de volkeren onder wie hij verkeerde zag. Een antropologische weergave die al even uitzonderlijk valt te noemen. Enige van deze juweeltjes zijn eveneens op de tentoonstelling in het Groninger Museum te zien.
En Vasili Vereshchagin zelf? Hij zou in de Japans-Russische oorlog ( 1904-1905 ) als opvarende van het vlaggenschip 'Petropavlovsk' ter hoogte van het Chinese Port Arthur een zeemansgraf krijgen nadat de oorlogsbodem daar op 13 april 1904 op een Japanse zeemijn loopt.
Nu, ruim honderd jaar na dato zijn er hier een aantal van zijn meesterwerken bijeengebracht en heeft men Vereshchagin's schilderij 'De deuren van Timoer' tot beeldmerk van deze tentoonstelling verkozen. Niet alleen raken we diep onder de indruk van de 'oorlogsdoeken', maar staan we ook net iets langer stil bij al die andere werken van zijn hand. Vasili Vereshchagin, hartstochtelijk reiziger en chroniqueur. De man die een eeuw geleden al de aandacht vestigde op machtswellust en daaruit ontstane vernietigende oorlogen. Op de botsing tussen twee werelden, christendom en islam. Een gegeven dat moeiteloos is te plaatsen in onze huidige tijd.

'De deuren van Timoer' - Vasili Vereshchagin ( 1872 )
© Nationaal Tretjakov Museum Moskou.

Tot slot komen we bij de laatste zaal waar het werk van de Armeense kunstenaar Martiros Sarian een plaats heeft gekregen. In tegenstelling tot tijdgenoot Vasili Vereshchagin is er in het werk van Sarian niets terug te vinden dat doet denken aan verovering en onderdrukking. Slechts uiterst subtiel verwijst hij sporadisch naar het onnoemlijk leed waartoe de mens in staat is. Des te opmerkelijker wanneer men zich bedenkt dat hij ooggetuige was van het gruwelijk lot dat zijn volk trof. Iets dat tot op heden niet is vergeten, nog immer in menig hart voortleeft.
Maar ook valt er wel terdege een overeenkomst te melden tussen hem en hiervoor genoemde broeders in de kunst. Als Vereshchagin in het bijzonder, een Jevgeni Lansere en anderen, was ook hij reislustig te noemen. Zo verbleef hij niet alleen enige tijd in Turkije, Egypte en Iran, maar kennen we hem ook van zijn Parijse periode. Gedurende dat verblijf werd hij in z'n werk sterk beïnvloed door Henri Matisse en Paul Gauguin. Daarvoor, het was na de Russische Revolutie, woonde en werkte hij een viertal jaren in Rusland, maar keerde daarna terug naar het zozeer door hem geliefde Armenië. Daar bracht hij zonder enig wapengekletter zijn eigen revolutie teweeg. In de schilderkunst! Martiros Sarian bracht het naar een hoger niveau en leverde daarmee een onschatbare bijdrage aan het culturele leven van dit Bijbels land, dat zich al ver voor Rome tot het christendom bekeerde. Het land dat we kennen van de bijbelse berg Ararat en daarmee verbonden de ark van Noach.
Sarian, die wel liefkozend de 'zanger van Armenië' wordt genoemd, behoort zeer zeker tot de groten in de kunstwereld. Illustratief hiervoor zijn grote tentoonstellingen in de Academie voor Beeldende Kunst in Moskou, het Georges Pompidou Museum voor Moderne Kunst in Parijs en in het Picasso Museum te Antibes. En overal trekt deze van levensvreugde doordrenkte kunst, waarin de lof van natuur en mens wordt bezongen grote aantallen liefhebbers.

Aan het eind van deze persbijeenkomst is er nog ruim aandacht voor de revitalisatie van het museum, waarbij het duidelijk wordt dat ondanks een strakke regie het experiment ook niet echt werd geschuwd. Sprekend voorbeeld daarvan is wel de nieuwe lounge. Een groter contrast met dit postmodernistisch gebouw is bijna niet voor te stellen.
Tijdens de door hem gegeven toelichting stelt Kees van Twist vast dat met deze ontwerpen feitelijk het verschil tussen design en kunst is opgeheven. En als we even later een bezoek brengen aan deze nieuw gecreëerde ruimten, kunnen we dat zelf alleen maar onderschrijven.

Het informatiecentrum, ontworpen door de Spaanse vormgever Jaime Hayon, is een waar pronkjuweel op het gebied van design en vloeit daadwerkelijk over in kunst. Centraal hierin staat een sublieme tafel met daarop een aantal computers, waarvan de kabels niet zijn te zien. Ook kan men vanaf hier heel eigentijds een virtuele toer maken door het museum. In de grote spiegel boven deze tafel weerkaatst het water van het Verbindingskanaal. Prachtige bruine kokerlampen, loungeachtige stoelen, veel spiegelglas en een heus klein theater completeren het geheel.

Waar zich voorheen het oude museumcafé bevond, is nu het nieuwe Mendini restaurant verrezen. Vormgegeven door Studio Maarten Baas die door zijn materiaalgebruik een grote bijdrage heeft geleverd aan het wereldwijd succes van Dutch Design. Voor de meubels van het restaurant heeft hij gebruikgemaakt van industriële klei. Met de hand ontworpen en uniek. Bijzonder is ook het kleurenpalet en de bar.

Studio Job uit Antwerpen is verantwoordelijk voor de vormgeving van de Job Lounge.
Het kreeg een ultrahippe uitstraling en de meningen daarover zullen ongetwijfeld sterk verschillen. Mede doordat deze ruimte ook gebruikt zal worden als trouw locatie en voor groepsdiners. Bijzonder opvallend zijn de lampen. Door designer Job Smeets constant 'tieten' genoemd. Kees van Twist geeft echter zelf de voorkeur aan 'gevulde condooms'. Het zal ongetwijfeld niet het laatste meningsverschil zijn.

Bij binnenkomst kregen we vandaag aan de balie een wel heel speciale sleutelhanger. Hierrmee kan de bezoeker zelf informatie verzamelen over tentoongestelde kunstwerken. Deze zogenaamde GMcollector is speciaal voor het Groninger Museum ontworpen door IJsfontein uit Amsterdam. Het werkt als volgt: Bij een aantal kunstwerken bevindt zich een op de wand gemonteerd kastje en alles wat je te doen staat is het sleuteltje ervoor te houden. Na de tentoonstelling te hebben gezien, kan men zich in het nieuwe informatiecentrum inschrijven voor een eigen Groninger Museum Collector pagina. Zelf maakten wij er gebruik van en beschikken nu over een pagina waarop we niet alleen het betreffend kunstwerk nog eens kunnen bewonderen, maar er ook aanvullend uitgebreid over worden geïnformeerd.

Noot:

1) Mikhail Shvydkoy, voormalig Russisch minister van cultuur.

Topfoto ( eigen ): 'De Volken van Rusland' - Jevgeni Lansere ( 1916-1917 )

Nu eveneens in het Groninger Museum: Zilver in Groningen ( foto boven ) en
Hoogtepunten uit de eigen collectie. Verwacht: 23 januari 2011 De Vuurvogel

Voor meer foto's: klik hier

Zie ook:

Revitalisatiefilmpje ( You Tube )

Groninger Museum